Η Nefeli Walking Undercover μιλά για αλήθεια σε έναν κόσμο που πνίγεται στην εικόνα (και ανασάναμε)

Σε έναν κόσμο που μετρά τον χρόνο με ρολόγια, η Nefeli Walking Undercover συνθέτει με νότες που τον αγνοούν. Το νέο της άλμπουμ, Στοιχεία του Άχρονου Κόσμου, είναι μια ακουστική χαρτογράφηση του υπαρξιακού τοπίου, μια προσωπική πράξη δικαιοσύνης, ένας λυρικός αντίλογος απέναντι στην ανάγκη για έλεγχο και κανονικότητα. Με εργαλείο το βιολί –έναν έγχορδο αφηγητή ανάμεσα σε δύο κόσμους– και πυξίδα τη βαθιά ενσυναίσθηση, η δημιουργός πλάθει ένα ηχητικό σύμπαν στο οποίο χωρούν η Πατησίων και η Γώγου, η εσωτερική διαλεκτική και η εξωτερική πάλη για ισότητα, η μνήμη της γειτονιάς και ο ρυθμός μιας πόλης που προσπαθεί ακόμη να αγαπηθεί.

Συνέντευξη με την αντισυμβατική καλλιτέχνη με αφορμή τα στοιχεία που συνθέτουν τον Άχρονο Κόσμο

Θέλει κότσια να μη σε λυγίζει ο φόβος όταν όλα γύρω σου τρίζουν -κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Κι εκείνη τα έχει. Η απώλεια, ο χειρισμός, η χαλιναγώγηση δεν είναι παρά διαφορετικά προσωπεία της ίδιας προδοσίας: της εγγύτητας που εκμεταλλεύεται την αφοσίωση. Κι αν κάτι τη θυμώνει σήμερα, είναι το φτηνό της επίφασης, το να παριστάνεις κάτι που δεν είσαι, το να φτιάχνεις προφίλ για τα likes και όχι για τη ζωή. Το να μείνει όταν έπρεπε να είχε φύγει, το να ξεχαστεί προτού καν το καταλάβει -είναι οι ανασφάλειες μιας κοπέλας που προτιμά να είναι σιωπηλή δύναμη, παρά θόρυβος που δεν πείθει. Γιατί ξέρει πως το δίκιο δεν κραυγάζει.

Κι έτσι, πίσω από τις «κοτομπουκιές» και τις «γατούλες», το «στραφτάλισμα» και τη «Liverpool», πίσω από τα καθημερινά «φοβάμαι μην νομίσουν ότι» -λέξεις που χρησιμοποιεί ξανά και ξανά- χτίζεται η πιο δυνατή της αντίφαση: η Νεφέλη δεν είναι χαριτωμένη, είναι εκρηκτική. Μία overthinker που δεν υπεραναλύει από ανασφάλεια, αλλά από αντίσταση στην επιπολαιότητα. Γιατί το μυαλό της δεν της επιτρέπει να ζει στην επιφάνεια. Και αυτό, όσο κι αν την κουράζει, είναι το μεγαλύτερο της χάρισμα. Γιατί μονάχα όσοι σκέφτονται υπερβολικά, αγαπούν ουσιαστικά. Και μονάχα όσοι αγαπούν ουσιαστικά, αφήνουν πίσω τους κάτι που δεν ξεχνιέται.

Nefeli Walking Undercover, ο τίτλος του νέου σας άλμπουμ, «Στοιχεία του Άχρονου Κόσμου», φέρει μεταφυσική πυκνότητα. Ποια είναι, για εσάς, αυτά τα «στοιχεία» που διαφεύγουν του χρόνου; Και πώς τα αποτυπώνει η μουσική σας;

Ο άχρονος κόσμος απαρτίζεται από θραύσματα εννοιών που εντοπίζονται σε κάθε γωνίτσα των αιώνων, σε πολλαπλές εκφάνσεις. Η ταυτότητα, ο περιβάλλων χώρος, το ανήκειν, η σύγκρουση, η αγάπη, η μοναξιά. Επέλεξα να τα συλλάβω ως άχρονα και όχι διαχρονικά γιατί νιώθω ότι ο χρόνος δεν τα καθορίζει, ίσως κιόλας κάποιες φορές να καθορίζουν αυτά τον χρόνο, όπως στο παράδειγμα της μοναξιάς: Η αίσθηση της λύπης σε ένα δωμάτιο γεμάτο φως επαναπροσδιορίζει την ταχύτητα με την οποία περνάει η ώρα. Από τη μεριά μου, ο ρόλος μου στην αποτύπωσή τους είναι να τα αποδώσω μουσικά όπως τα βιώνω, σαν κάτι φυσικό που υπήρχε πριν και μετά από εμένα, αχαρτογράφητο από μουσικά ρεύματα.

Έχετε σπουδάσει νομική, και μάλιστα έχετε μιλήσει με αγάπη για το αντικείμενο. Υπάρχει κάτι από τη νομική σκέψη που διαπερνά την καλλιτεχνική σας έκφραση; Ή η μουσική λειτουργεί ως μια βαθύτερη πράξη δικαιοσύνης;

Η νομική σκέψη είναι μια σχέση αίτιου – αιτιατού που υπάρχει στα δικαστήρια, στη στιχουργία, στον τσακωμό στην ουρά, στον σχεδιασμό ενός μενού γενεθλίων. Γράφω στίχους με έναν συνεχόμενο εσωτερικό αντίλογο που ψάχνει για τρύπες στο συλλογισμό τους. Ενορχηστρώνω βλέποντας αόρατες συνδέσεις ηχοχρωμάτων και μελωδιών που λειτουργούν σε καθεστώς ερώτησης απάντησης. Όσο για τη βαθύτερη πράξη δικαιοσύνης, γράφω για να δώσω μορφή σε συναισθήματα που η αυστηρή πλευρά μου, αυτή που θέλει να έχει τον έλεγχο, διστάζει να κάνει λέξεις. Η μουσική έρχεται για να δώσει δικαίωση στην μεριά που λαχταρά να ανοιχτεί χωρίς να φοβάται μη φανεί ευάλωτη, στο κομμάτι μου αυτό που δεν φοβάται ότι αν ονομάσουμε τα πράγματα τότε κάτι αλλάζει για πάντα.

Photo credits: Theo Vranas Photo credits: Theo Vranas

Στο τραγούδι «Όλα τα Πράγματα» συνομιλείτε με την ποίηση της Κατερίνας Γώγου. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η αναφορά; Και πώς «στέκεται» σήμερα η Πατησίων μέσα στο ηχητικό σας σύμπαν;

Το έργο της Κατερίνας Γώγου, γεμάτο σκοτάδι και πόνο, είναι προϊόν ενός ανθρώπου με τσαλακωμένη ελπίδα και όνειρα. Η δυσκολία να συμβιβαστεί με έναν φθαρμένο κόσμο και η αντίδραση μέσω της ποίησης είναι υγεία. Η Πατησίων υπήρξε επανερχόμενο σύμβολο στην ποίησή της, έχει μπολιαστεί από τις λέξεις της. Και όλα αυτά τα καφέ με τις γυάλινες προθήκες και τις old-school τυρόπιτες στέκονται πάνω στον λόγο της σαν φρεσκοφυτρωμένα αγριολούλουδα, με τις ξεθωριασμένες neon επιγραφές τους να αναβοσβήνουν στο ρυθμό μιας αέναης συνέχειας, διάστικτης από την απλότητα με την οποία οι άνθρωποι νιώθουν για μερικές εκπληκτικές στιγμές κοντά παραγγέλνοντας τον καφέ τους. Ήθελα να βρω έναν τρόπο να μιλήσω για όλα αυτά που μας ξαλαφρώνουν από την άβυσσο. Οι φίλοι, ο καιρός, μια γεύση, μια μυρωδιά. Και ήθελα ποικιλόμορφους ήχους που μαζί να δημιουργούν μια ενιαία υπνωτιστική αφήγηση δίχως αρχή και τέλος, σαν την πολύχρωμη βουή της Πατησίων, σαν όλα αυτά που φτιάχνουν ό,τι ζούμε.

Το να είστε γυναίκα δημιουργός σε ένα μουσικό τοπίο με ανδροκρατικά κατάλοιπα μοιάζει ακόμα επαναστατικό. Νιώθετε ποτέ ότι η φωνή σας -ως ενορχηστρώτρια, στιχουργός, αφηγήτρια- που παλεύει για να ακούγεται ισότιμα σάς κάνει να χάνετε κάτι από τον εαυτό σας;

Μάλλον τον βρίσκω όλο και περισσότερο. Η εξίσωση δίπολων είναι μια διαπραγμάτευση που λαμβάνει χώρα εσωτερικά και εξωτερικά. Η πάλη της θηλυκής με την αρσενική πλευρά μας. Οι φωνές ελέγχου στο κεφάλι μας και οι ανταπαντήσεις για άφατη ελευθερία. Κάθε διάλογος μεταξύ των πτυχών μας οδηγεί στη συνειδητοποίηση της δόμησης του κόσμου σε μοτίβα των α και β, μαύρο και άσπρο, φύλα, αντίρροπες δυνάμεις. Η προσπάθεια ζυγοστάθμισης γίνεται με αριστοτελικό πάθος. Αλλά ο κόσμος αλλάζει αντιπροτείνοντας πολυμορφικά, νερένια μοντέλα ύπαρξης που αντιδρούν στα καλούπια, γκρεμίζουν ό,τι ξέρουμε ως γνώριμο και συστήνουν την κωδικοποίηση του είναι μας με όρους επανάστασης, θέτοντας την ισότητα σε θέση θεμέλιου άρθρου καταστατικού. Μέσα σε αυτή την αρχιτεκτονική από πλαστελίνη, πώς θα μπορούσα να χάνω τον εαυτό μου; Κάθε κραυγή για ισότητα με φέρνει όλο και πιο κοντά στο κέντρο μου.

Η συνεργασία σας με τον Φοίβο Δεληβοριά στο τραγούδι «Γήπεδα» δημιούργησε έναν διάλογο για την αστική εμπειρία. Πώς προέκυψε αυτή η σύμπραξη και πού συναντήθηκαν οι δημιουργικοί σας κόσμοι;

Ξεπέρασα τη ντροπή μου, στηρίχτηκα στην αίσθηση ότι βλέπει τα πράγματα από μια καλή μεριά και τον ρώτησα αν θέλει να μοιραστούμε τα φωνητικά όταν πλέον έβρισκα μέσα στο τραγούδι συνεχώς τη φωνή του. Ήρθε κι έβαλε μια ντόμπρα, ειλικρινή, καθαρή αφήγηση μέσα σε ένα ονειρικό τοπίο, με τρυφερότητα και σεβασμό. Τον ευχαριστώ για κάθε λεπτό όλου αυτού.

Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στη Νέα Φιλαδέλφεια Αττικής. Τι από τη συγκεκριμένη γειτονιά εξακολουθεί να σας ακολουθεί ως ύφανση στον τρόπο που βλέπετε και γράφετε τον κόσμο;

Η πίστη ότι μπορείς να ζεις στην πόλη αλλά να βλέπεις ουρανό (χαμηλός συντελεστής δόμησης). Η ευγνωμοσύνη ότι αν είσαι τυχερή μπορεί να υπάρχει κάποιο pocket δάσος πολύ κοντά σου (άλσος). Η ελπίδα ότι κάθε ξεριζωμένος μπορεί να ριζώσει ξανά (τα προσφυγικά). Η πεποίθηση ότι πλάι στη θαλπωρή υπάρχει ο ατελείωτος δρόμος (εθνική οδός). Η αίσθηση ότι είσαι μέσα κι όμως τόσο μακριά (δίπλα στο κέντρο της Αθήνας αλλά τόσο αποσυνδεδεμένα από αυτό). Η σύνδεσή μας μέσω οικείων κλωστών τυχαιότητας (οι ιστορίες των ενηλίκων που θυμούνται να τους φέρνουν ως παιδάκια στο γήπεδο της γειτονιάς μου για αγώνα και μετά σουβλάκια).

Το βιολί στα τραγούδια σας λειτουργεί σχεδόν σαν κινηματογραφική φωνή. Ποια είναι η δική σας σχέση με αυτό; Είναι προέκταση του σώματος, εργαλείο ή ένα προσωπικό σύστημα επικοινωνίας;

Θα χρησιμοποιήσω την περιγραφή σας, με βοηθάει κάπως να αντιληφθώ τον ρόλο του. Η κινηματογραφική φωνή. Ένας έγχορδος David Attenborough που παρατηρεί φαινόμενα, μελετά συναισθήματα, κάνει έρευνα στο εσωτερικό γίγνεσθαι και τις αλληλεπιδράσεις του με τα εξωτερικά ερεθίσματα. Μετά αναλαμβάνει να πει με την γλώσσα του αυτά που τα άλογα αντικείμενα της αποτύπωσης δεν δύνανται να εκφράσουν με κοινώς αντιληπτούς κώδικες συνεννόησης. Έχει περάσει τόσο καιρό σε αυτό το περιβάλλον, πλέον δεν είναι ξένος, το περιβάλλον τον δέχεται με φυσικότητα, δεν τον απορρίπτει, ο μόνος άλλος που επιτρέπει στο σύστημά του. Αλλά δεν είναι πρωταγωνιστής. Είναι παρατηρητής που φέρνει το μήνυμα στα έλλογα είδη έχοντας την ικανότητα να πατά ανάμεσα σε δύο κόσμους.

Το άλμπουμ μοιάζει περισσότερο με ενιαίο αφήγημα, παρά με συλλογή μεμονωμένων τραγουδιών. Το προσεγγίσατε ως δίσκο ή ως άγραφο βιβλίο που χρειαζόταν μουσική γλώσσα για να ειπωθεί;

Άγραφο βιβλίο. Μια σκιαγράφηση ενός τυπικού ανθρώπου. Τι αγαπάμε; Μπορεί τα φωτάκια στα σπίτια όταν βραδιάζει, τα αγριόχορτα και τα μικρά λουλούδια στα χωράφια την άνοιξη, ίσως το να βρίσκουμε μια στο τόσο έναν άλλο άνθρωπο μέσα στο πλήθος που να μιλάμε μοναδικά μαζί του. Τι φοβόμαστε; Την απώλεια, τη μοναξιά, τη δυσκολία να επικοινωνήσουμε. Τα πήρα όλα αυτά από το χέρι και τους έδωσα ήχο, τους έδωσα διαβατήριο, εισιτήριο και λίγα χρήματα για να βγουν εκεί έξω χωρίς να με χρειάζονται πια, βρίσκοντας άλλα όμοιά τους για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή εκεί που ανήκουν, αποδεσμευμένα από το σώμα που τα φρόντιζε μέχρι να ενηλικιωθούν.

Τα ηχοχρώματα του δίσκου -αναλογικά, ατμοσφαιρικά, νοσταλγικά- μοιάζουν να αναζητούν κάτι αρχέγονα οικείο. Είναι για εσάς η μουσική ένας τρόπος επιστροφής σε κάτι που προηγείται του λόγου;

Ναι. Ο λόγος είναι εργαλείο με πολλές συμβάσεις. Δεν έχουμε την ίδια λέξη ανά τον κόσμο για την χαρά και τη στεναχώρια. Και αυτό είναι ωραίο. Αλλά έχουμε έναν κοινό τρόπο να νιώθουμε ανάλαφρα με κάποιες μελωδίες και θλιμμένα με κάποιες άλλες. Και αυτό είναι επίσης ωραίο. Προσπαθώ μέσω των διαφορετικών ήχων να δώσω μορφή στις ποικίλες πτυχές των πραγμάτων που αισθανόμαστε χωρίς να εξαρτώνται από τον λόγο για επεξηγήσεις. Για εμένα αυτό το αρχέγονα οικείο έχει κάτι από τα απτά θροΐσματα της φυλλωσιάς, την ησυχία μιας απέραντης ερήμου, το άγνωστο του διαστήματος που παραμένει συνεχώς φουτουριστικό κι ας υπάρχει από πάντα. Το αναλογικό, το νοσταλγικό, το ατμοσφαιρικό. Χαίρομαι πολύ αν τα βρήκατε στον δίσκο.

Διδάσκετε βιολί και μουσικά σύνολα σε παιδιά. Τι έχετε μάθει από εκείνα για τον ήχο, την ελευθερία και τον αυτοσχεδιασμό, που ίσως δεν σας πρόσφεραν ποτέ οι ακαδημαϊκοί θεσμοί της μουσικής;

Ότι τίποτα δεν είναι αυταπόδεικτο και αυτονόητο, οι κανόνες και οι πρακτικές αιώνων υπάρχουν για να αμφισβητούνται, επαναπροσδιορίζονται, προσαρμόζονται, βελτιώνονται και προχωράνε μπροστά τις εποχές μας.

Οι στίχοι σας μιλούν για τη μοναξιά της πόλης, το άγχος, την αναζήτηση ελευθερίας -χωρίς να είναι ποτέ απαισιόδοξοι. Πιστεύετε πως η τέχνη μπορεί να μας βοηθήσει όχι απλώς να κατανοήσουμε τον κόσμο, αλλά να συμφιλιωθούμε μαζί του;

Σίγουρα. Αντιλαμβάνομαι την τέχνη σαν διερμηνέα ανάμεσα σε εμάς και τον κόσμο. Αλλά φοβάμαι και λίγο αυτή της την ιδιότητα. Φοβάμαι μην μάθω να στηρίζομαι αποκλειστικά σε αυτήν και παραιτηθώ από τη σκέψη ότι μπορώ να τα βγάλω πέρα και χωρίς τις μεταφραστικές, συμφιλιωτικές, ειλικρινείς της προσπάθειες.

Πέμπτο άλμπουμ. Πέντε σταθμοί στη μουσική σας πορεία. Ποια είναι η σχέση σας με το παρελθόν σας και πώς οραματίζεστε το μέλλον της μουσικής σας ταυτότητας;

Αγαπώ κάθε στιγμή της μουσικής μου πορείας σαν γονιός που δεν ξεχωρίζει τα παιδιά του και νιώθω κοντά με όλες τις αντανακλάσεις του εαυτού μου στις δισκογραφικές τους ενσωματώσεις. Θα ήθελα να μην οραματιστώ το μέλλον για να μπορέσει να με εκπλήξει όταν γίνει πραγματικότητα και να μου φυλάξει κάποια ανεπαίσθητα ψήγματα αυθορμητισμού.

Στο στούντιο της Δισκέξ, επί δυόμισι χρόνια, με τη σκηνοθετική ματιά των Σταύρου Γεωργιόπουλου και Σέργιου Βούδρη στην παραγωγή και τη σύμπραξη ενός παλλόμενου συνόλου μουσικών από την τρέχουσα σκηνή, γεννήθηκαν τα «Στοιχεία του Άχρονου Κόσμου». Πώς διαμορφώθηκε αυτή η συλλογική διαδικασία; Και με ποιον τρόπο οι φωνές των καλεσμένων σας -Δεληβοριάς, Sophie Lies, Καψοκαβάδης- συνδιαμορφώνουν τον ηχητικό χαρακτήρα ενός άλμπουμ που μοιάζει να στέκεται εκτός χρόνου;

Η αρχική ιδέα του άλμπουμ ήταν μοναχική. Με εξαίρεση τέσσερα τραγούδια που έγραψα παλιά, τα άλλα συνελήφθησαν μέσα σε τρεις μέρες του Μαρτίου του 2022. Έπειτα πέρασα τον Αύγουστο σε μια βεράντα του Ευβοϊκού ενορχηστρώνοντας κόρνα, rhodes, φαγκότα, ηλεκτρικές κιθάρες. Με τον Σταύρο είχαμε πει καιρό ότι μόλις έχω υλικό για δίσκο ξανά θα το κάνουμε παρέα. Μας ενώνουν τόνοι κοινών μουσικών ακουσμάτων και μια φιλία που κρατάει χρόνια. Θα του εμπιστευόμουν τους κωδικούς μου για την τράπεζα και τα τραγούδια μου. Ο Σέργιος άκουσε το υλικό και μπήκε σε αυτό με όλο του τον εαυτό και την Δισκέξ του, το στούντιο στο οποίο είναι πάντα Χριστούγεννα. Χάρη σε αυτούς το άλμπουμ έχει αυτό που περιγράψατε ως αναλογικό, νοσταλγικό, ατμοσφαιρικό. Οι μουσικοί έδωσαν ζωή στις παρτιτούρες και οι ερμηνευτές πήραν κάτι από τον εαυτό τους που συνδιαλλάχθηκε με το υλικό μου και έκανε τα τραγούδια ζωντανό οργανισμό.

Photo credits: Theo Vranas Photo credits: Theo Vranas

Σε μια εποχή όπου η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να συνθέτει, να ενορχηστρώνει και να ερμηνεύει μουσική, τι σημαίνει για εσάς «ανθρώπινη δημιουργία»; Πιστεύετε ότι η μουσική που γεννιέται μέσα από τον χρόνο, την εμπειρία, τη σιωπή και την τρυφερότητα της επαφής μπορεί ποτέ να αντικατασταθεί από έναν αλγόριθμο;

Δυσκολεύομαι να απαντήσω με καθαρό μυαλό. Η οπτική μου επηρεάζεται από τα συναισθήματα που μου δημιουργεί η ερώτηση. Φοβάμαι ένα μέλλον στο οποίο η τεχνητή νοημοσύνη με αντικαθιστά εξ ολοκλήρου ως δημιουργό, το βλέπω να συμβαίνει επειδή το φοβάμαι. Ίσως προβλέπουμε ως βεβαιότητες πιθανότητες που μας τρομάζουν. Η ανθρώπινη δημιουργία είναι η διαδρομή από την ιδέα στην πράξη με εργαλεία κοινά αλλά τρόπο που παράγει απρόβλεπτα αποτελέσματα και διεγείρει μοναδικά συναισθήματα. Όπως είπε ο μουσικός Σπύρος Πολυχρονόπουλος σε μια ημερίδα για τη Μουσική και τον Ήχο σε Καιρούς Ψηφιακής Βίας, τι απομένει όταν ο αλγόριθμος ενσωματώσει την καινοτομία; Σε αυτή την περίπτωση η συνέχεια μου είναι στα χέρια της σιωπής και της τρυφερότητας του ακροατή.

Σε μια εποχή όπου η δημόσια έκφραση συχνά αποστειρώνεται, η γλώσσα της τέχνης αποπολιτικοποιείται και η ποίηση περιθωριοποιείται, πιστεύετε πως ο ρόλος του σύγχρονου καλλιτέχνη είναι να γίνεται πιο «βολικός» ή πιο ριψοκίνδυνος; Και εσείς, σε ποια πλευρά της ιστορίας επιλέγετε να στέκεστε όταν γράφετε ένα τραγούδι;

Η τέχνη είναι χώρος ελευθερίας. Δημιουργείς όταν ξεδιψάς και όταν καίγεσαι. Δεν έχει νόημα να γράψεις για να ικανοποιήσεις αυτό που περιμένουν οι άλλοι από εσένα, να μην ξεβολέψεις τους ήσυχους, να ξεσηκώσεις τους ανήσυχους, να γράψεις για να θεωρηθείς relevant. Ο ρόλος του καλλιτέχνη είναι να είναι ριψοκίνδυνος επειδή λαμπαδιάζει και πνίγεται και έχει την τύχη να μπορεί να μιλάει σε μια γλώσσα χωρίς συμβάσεις όπου κάθε ουρλιαχτό κοινωνείται με και προς όλες τις αισθήσεις. Σε αυτή την πλευρά θα ήθελα να στέκομαι. Και αν τα τραγούδια μου δεν είναι πάντα ουρλιαχτά, αν μιλάνε για πράγματα που δεν τους βάζω εύκολα λόγια, έχω άλλες 2000 λέξεις για να διαλέξω πλευρά της ιστορίας τόσο στην καθημερινή συναναστροφή όσο και στο μικρό βήμα που μου δίνει η σχέση δημιουργού – κοινού.

Αν έπρεπε να συστηθείτε σε κάποιον -εκτός της μουσικής σας, ποια στοιχεία από τον χαρακτήρα σας θα μοιραζόσασταν; Ποια 5 χαρίσματα και ποια 5 ελαττώματα θα τόνιζαν οι φίλοι σας; Ποια είστε;

Θα έλεγα ότι τρελαίνομαι για το αεράκι Μάιο και Σεπτέμβριο στα μπαλκονάκια, τη μυρωδιά ψωμιού έξω από φούρνο, αυτοκινητάδες, σειρές μυστηρίου, να βλέπω ανθρώπους να βάζουν καφέ στις ταινίες, να έχω ένα βιβλίο με το οποίο έχω ξετρελαθεί, τον κόσμο που μαζεύεται για να δει μπάλα, να μαγειρεύω στο σπίτι για φίλους. Προσπαθώ να ακούω και τις δύο πλευρές και καμιά φορά φοβάμαι ότι αυτό μπορεί να φαίνεται σαν να μην έχω γνώμη. Προσπαθώ να προβλέπω κάθε σενάριο από πριν για να μην προσγειωθώ απότομα και καμιά φορά προσπαθώ να σκεφτώ και για τους άλλους στερώντας τους το δικαίωμα να εκπλήξουν και να εκπλαγούν. Γράφω γιγάντια μηνύματα. Δυσκολεύομαι να είμαι διαχυτική δημόσια, μου είναι πιο εύκολο να φτιάξω mixtapes, muffins και πίτες. Συγκινούμαι με τις ταινίες της Marvel όσο με μια ταινία από το Ιράν και όσο με εκείνη την ιστορία για τον τερματοφύλακα που είχε ομίχλη, το παιχνίδι σταμάτησε αλλά αυτός δεν το κατάλαβε λόγω ορατότητας, περιμένοντας μόνος του στο τέρμα. Αν κάποιος κάνει μια ερώτηση και κανείς δεν απαντάει, αισθάνομαι τόσο άσχημα που σηκώνω χέρι να μιλήσω και ας μην είχα όρεξη. Θα αναλάμβανα την πρωθυπουργία μιας χώρας αλλά αγχώνομαι όταν χτυπάει το τηλέφωνο. Καμιά φορά εξαφανίζομαι για μέρες και δεν απαντάω σε μηνύματα. Νομίζω οι φίλοι μου με βρίσκουν διαισθητική, δημιουργική, οργανωτική, δοτική, πολύπλευρη αλλά και υπερβολική, αγχώδη, φοβισμένη, αναποφάσιστη, people pleaser. Καμιά φορά νομίζω ότι όλα είναι πιο βαριά από ότι όντως είναι. Και καμιά φορά μου φαίνονται όλα τόσο ανάλαφρα που νιώθω σαν να έχω ένα κόμπο στο λαιμό από τον φόβο ότι αυτό το συναίσθημα ίσως εξαφανιστεί αν κάνω μια απότομη κίνηση.

Με ποιους 5 κορυφαίους καλλιτέχνες -όλων των εποχών- θα πηγαίνατε για καφέ αν είχατε τη δυνατότητα;

Antonin Dvořák (σαν φιγούρες σε πίνακα του Van Gogh), Tove Jansson (στο σπίτι της στο νησί), Pink Floyd (σαν μια οντότητα με 5 κεφάλια Λερναίας Ύδρας, μαζί με τον Syd Barrett), Μιχάλη Γκανά (θα τον κερνούσα έναν καφέ χαζεύοντας τη λίμνη στα Γιάννενα, δεν θα μιλούσαμε πολύ), Hilary Hahn (θα χρειαζόμασταν μια ολόκληρη κανάτα καφέ για να μου πει πώς μπορεί τη μία στιγμή να παίζει στα μεγαλύτερα concert halls του πλανήτη και την άλλη σε πακτωμένα πανκ υπόγεια).

Nefeli Walking Undercover, ποιος είναι ο αγαπημένος σας στίχος από τραγούδι;

Υπάρχει ένας στίχος των Tears for Fears που λέει «I wanted to be with you alone / and talk about the weather». Το να βιώνω τον καιρό με τα αεράκια και τις ζέστες και τις δροσιές του, θα μου έλειπε πολύ από τον κόσμο αν κάποιος μου έλεγε ότι δεν θα το είχα ξανά. Το να έχω την τύχη να έχω έναν άνθρωπο με τον οποίο να μπορώ να μιλήσω για τον καιρό είναι για εμένα ό,τι πιο κοντά στην ευτυχία.

01

07